ملغمه

برای پدربزرگ "زندگی" جالب است . آردِ حلوای "بیست و سومین" سالگرد فوت پدربزرگ را نوه ی "بیست" ساله اش میخرد . بیست و سه سال که هیچ . دویست هزارسال است که بشر دارد با مفهوم "فقدان" سروکله میزند . آدمها بعد از مرگ کجا میروند ؟ پاسخی هست ؟ اصلا این پرسش باید باشد ؟ روحش(؟) شاد .   کلاس زیست معلم زیست شناسیمان نکته ی جالبی درباره ی "انسان" گفت . گفت انسان ها در اوائل پیدایش خود توانایی زیادی برای بقا داشتند . این توانایی را تا حدی مدیون "راست قامتی" شان بودند . انسان برخلاف خیلی ازحیوانات ، روی دو پا می ایستد ؛ پس قدش بلند تر میشود و میتواند فاصله بیشتری را ببیند و میدان دید فراخ تری داشته باشد . به این صورت بهتر میتواند از خطر حضور حیوانات وحشی و سایر تهدیدات موجود در پیرامونش آگاه شود . وقتی این جوری به انسان نگاه میکنی انگار چیزی درونت فرومیریزد .    ساعت ساز نابینا میخواستم یک ساعت مچی جدید بخرم . از خانه بیرون زدم . پدرم که به قول خودش یک ساعت شناس قهار است ، همراهم آمد . هوا سرد بود و پیاده روی مرکز شهر مزدحم . مردم گرمِ خرید لباس های زمستانی بودند . من و پدرم ویلان وسیلان از این ساعت ملغمه...ادامه مطلب

یکی از لذت بخش ترین لحظات زندگی ام وقتیست که از یک کوچه ی "بخصوص" میگذرم . یک کوچه ی دوست داشتنی که حوالی بعد از ظهر پر میشود از "زندگی" . پر میشود از "آدم های عاشق" . هر روز حوالی بعد از ظهر از کوچه ی "مهد کودک" میگذرم . کوچه پر است از مادرانی که دست فرزندانشان را گرفته اند و دارند میروند . پشت سر یک مادر و پسر راه می افتم . یک پسرک نقلی چهار-پنج ساله که سفت و محکم دست ماردش را گرفته است . مادر ، زن میانسالیست با مانتو و مقنعه ی گشاد . یک جورهایی هیئت و شمایل یک "معلم" را دارد . کیف پسرکش را روی شانه ی افتاده اش انداخته است . با ملاحت دلنشینی با پسرش صحبت میکند . از پسرش میپرسد : امروز خوش گذشت ؟ پسرک ورجه ورجه کنان میگوید : "آوووره ! امروز کلی بازی کردیم !" مادر با همان ملاحت میگوید : "خب خدا روشکر ." من دارم پشت سرشان راه میروم ؛ اما به خدا قسم میتوانم تبسم شیرین مادر را ببینم . لبخندش در هوای پاییزی پخش شده است .  ملغمه...ادامه مطلب

ماجرای صفورامعلم ها معمولا جلسه اول سال را صرف معارفه و تشریفات معمول میکنند . "آقای رضایی" امّا از همان لحظه ی اول آستینش را بالا زد و رفت پای تخته و بکوب درس داد .آقای رضایی معلم ریاضی اول دبیرستانمان خیلی خوش شانس نبود ؛ همان اولین جلسه ی سال تحصیلی سوژه ی بچه ها شد .درس را از معرفی مجموعه اعداد شروع کرد . اعداد طبیعی و حسابی و گویا و ووو . درباره ی عدد "صفر" حرفهای جالبی زد . گفت که عدد صفر درواقع از واژه ی "صفورا" گرفته شده است . ظاهرا "صفورا" نام نوعی "طبل" در هند بوده است . واژه ی صفر درواقع به همان فضای خالی داخل این طبلهای صفورا نام دلالت دارد . صفر یعنی خالی . یعنی هیچ . بیچاره آقای رضایی . احتمالا پیش خودش فکر میکرده که با این داستان های اضافه بر سازمانش درس را جذاب کرده و بچه ها را به ریاضی علاقه مند . خبر نداشت که بچه ها ، از آن جلسه به بعد او را "صفورا" صدا زدند . امروز صفورا امتحان می گیره ؟ اوه اوه بچه ها ساکت باشین . صفورا اومد !ایوان خانه ی مادربزرگفرض کن رخت خوابت را در ایوان خانه ی مادربزگ انداخته ای ؛ زیر لحاف گرم و در خنکا و سکوت شب به آسمان خیره شده ای ملغمه...ادامه مطلب

همیشه برام سوال بود که چه جوری باید بنویسم . شکسته و صمیمی بنویسم یا رسمی و به زبان معیار ؟ نوشتن به زبان معیار رو دوست دارم . یجور حس احترامی نسبت به این شیوه ی نوشتن دارم . زبان معیار درواقع زبان نویسنده های واقعیه . نویسنده هایی که قلمشون متشخصه . یعنی نوشته هاشون یجور تشخص داره . دو-سه خط که بخونی میتونی بفهمی اینو فلانی نوشته . شاید برا همینه که تا الان سعی کردم فقط به زبان معیار بنویسم . منم یجورایی میخواستم به یه قلم متشخص برسم خیر سرم ؛ ولی خب از قدیم گفتن کار هر بز نیست خرمن کوفتن و این حرفا !  نوشتن به زبان معیار سخته . یه مرز باریکی بین پختگی و ابتذال وجود داره . اگه قلمت پخته نباشه ؛ نوشته هات تبدیل میشن به یه مشت متن مبتذل و متکلف که سعی میکنن متشخص باشن ولی متظاهرن ! خلاصه الان که یه چرخی تو آرشیوم میزنم خیلی با نوشته هام حال نمیکنم :/ یه جاهایی زیادی لفاظی کردم . یه جاهایی زیادی سطحی حرف زدم . میخوام کوچ کنم دوباره ولی احساس میکنم دیگه لوس شده این مسخره بازیا . به هرحال شرمنده ! خیلی تجربه ی وبلاگنویسی ندارم . نمیدونم شاید برگردم برم تو همون صحرا های بلاگفا . اونجا خلوت ملغمه...ادامه مطلب

مدتی پیش بالکن خانه ی ما دوتا مستاجر پیدا کرد . دو تا فاخته که معلوم نبود چرا گلدان خانه ی ما را انتخاب کردند . شاید اگر بچه تر بودم این اتفاق را یک نشانه ی خوب یا یک همچوچیزی میدانستم . ولی خب این اواخر سنگدل تر از آن بودم که بخواهم از این حضور این مهمانان ناخوانده ذوق زده بشوم . به هر حال آن قدر هم بی ذوق نبودم که چند تایی عکس نگیرم ! [با صدای داوود نماینده بخوانید!] ادامه مطلب ملغمه...ادامه مطلب

دستاورد یک عمر چند وقت پیش داشتم برنامه ی دورهمی را می دیدم . موضوع برنامه ی آن شب "سالمندان" بود . مدیری از پیرزن شصت-هفتاد ساله ای دعوت کرد که به روی صحنه بیاید . میکروفون را دستش داد و ازش خواست تا در یک جمله ، حاصل این شصت-هفتاد سال عمرش را بگوید . پاسخ پیرزن مرا تکان داد : "پنج تا بچه ی خوب دارم !"  صدای تشویق حضار بلند میشود . من فکر میکنم ، پس خستم ! خسته ام . از این "بی شکل و شمایل" بودن خسته ام . جامعه آدم "بی شکل و شمایل" نمیخواهد . اصلا فکر میکنم جامعه بوجود آمده تا به انسان ها "شکل" بدهد . باید در دانشگاه ، دنبال دختری بگردم و عاشقش بشوم ؛ به این ترتیب یک مدت ملغمه...ادامه مطلب

اینجا احتمالا زمانی برای خودش باغی بوده است . باغی پر از درخت . آن روز که این عکس را گرفتم هوا دلگیر بود . ابری و نمور . پاییز غوغا میکرد . چشمم به این تک درخت خشکیده افتاد . میفهمیدمش . مثل من "تنها" شده بود . " تنهایی" و "پاییز "؛ تخمی ترین ترین ترکیب دنیا ! آن روز با هم دوست شدیم . تابستان سال بعدش به اینجا برگشتم . حوزه ی کنکورم در این حوالی بود . دنبال این رفیقم گشتم که دیدم نیست . تک درخت پیر رفته بود . رفته بود پیش رفقایش . برایش خوشحال شدم و برای خودم ناراحت . دوباره تنها شده بودم . ما انسانها چرا از مرگ عزیزانمان ناراحت میشویم ؟ برای آن عزیز از دست رفته نا ملغمه...ادامه مطلب

گمشده در ترجمه اگر شما هم مثل من یک خودباخته ی دلداده به غرب باشید ؛ احتمالا اصطلاح انگلیسی "take sb/sth for granted"را شنیده اید .  هیچ معادل فارسی مناسبی برای این اصطلاح پیدا نمیکنم . خیلی فکر کرده ام . به نظرم ترجمه ی این اصطلاح یک ترکیبی است از اصطلاحاتی مثل "قدر چیزی را ندانستن" ، "دست کم گرفتن چیزی" ، "بدیهی پنداشتن" و یک همچوچیزهایی . منشا هیجانات ما در زندگی روزمره "هیجانات" مختلفی را تجربه میکنیم . هیجانات معمول ؛ مثل غم ، ترس .شادی ، خشم و ووو   شخصا همیشه این هیجانات را بدیهی میپداشتم  . بار ها در زندگی دچار این هیجانات شده ام . بار ها در زندگی از چیزی ترسیده ا ملغمه...ادامه مطلب

بنده ی برگزیده ی خدا     یک پسربچه ی شنگول ده-یازده ساله بودم . طبق معمول داشتم در پیاده رویِ خیابانِ اصلیِ شهر ، ولگردی میکردم . پیاده رو مزدحم بود . نمیدانم آن روز به چه مناسبت انقدر شلوغ شده بود . در میان ازدحام ، صدای زنی را شنیدم که انگار داشت پسرش را صدا میزد . "حسین ؟ حسین ؟" به سمت صدا برگشتم . خانم نسبتا مسنی دم در یک مغازه ایستاده بود . نگاهش با نگاه من تلاقی کرد و گفت :"آقا پسر! میشه دست حسین رو بگیری و بیاریش اینجا "      حسین یک جوانک مبتلا به سندروم داون بود . چند قدم آن طرف تر وسط پیاده رو ، درمیان تردد جمعیت ایستاده بود . بی حرکت بود . همان نگاه بهت آل ملغمه...ادامه مطلب

ملغمه...